Brzeg morza

Powiew

Piaszczysta plaza nad skrawkiem niedużego morza , które należy do terenów Watahy Zimnych Powiewów.

Wiatr mocniej zawiał i pojawił się tu. Jak?Zmaterializował się tu chociaż tylko on to zauważył. No bo kto mógł go widzieć? Nie było tu nikogo. Spojrzal w morze. Więc wrócił do domu...

Wichura

To miejsce zawsze ja dziwiło. Jak to możliwe ze morze, tutaj? Oni czcili wiatr.. Ale lubiła to miejsce zawsze. Teraz szla brzegiem czując bryzę w szarobiałym futrze i małe kamienie pod opuszkami łap.

Powiew

Odwrócił łeb w jedną milisekundę. Wiatr który nigdy go nie opuszczał targnął jego długim i gęstym futrem i zafalował skrzydłami. Znał te rysy pyska. Znajome i nieznane. Kim była ta wilczyca? Zapewne kimś z WZP.. A jednak czuł że jest kimś więcej. Kim?

Wichura

Odwróciła łeb, nie wiedziała do czego. Przed nią był tylko piasek i morze. Zbliżyła się do brzegu i zanurzyła w płytkiej wodzie. Fale rozbijały się o jej łapy , wyrywając piasek, który po chwili wracał. Była pora przypływu. Poczuła wiatr w futrze i uśmiechnęła się uśmiechem którego nikt nie mógł widzieć, dlatego był taki - radosny.Czuła jednocześnie jakby ktoś jeszcze tu był.
- Idiotka - warknęła do siebie.

Powiew

Jej głos był znajomy, podobny do głosu który kiedyś dobrze znał. Spróbował sobie przypomnieć ten głos.
Wichura, jego wnuczka. To było tak niedawno, tak niedawno. Ale zapomniał. Czemu? A więc kim była ta wilczyca? Zaczął dostrzegać podobieństwa. Czyżby? Podobny kolor futra, te same chociaż z innym wyrazem oczy.
- Wichuro czy to ty? - poniósł watr jego pytanie..

Wichura

Podskoczyła bo usłyszała znajomy, ale zniekształcony głos. Słyszała go wiele razy - w snach. Rozejrzała się wokół ale nie było tu nikogo, tylko plaża, morze i wiatr. I ona.Co to za żarty? Spojrzała za pobliskie wydmy. A może ktoś się tam schował?
- Kto tu jest! Pokaż się! - warknęła. Wiatr zderzył jej grzbiet

Powiew

Westchnął lekko co odbiło się jako cichy poszum wiatru.
- Odpowiedz! Czy jesteś Wichurą, córką Echo? - spytał. Pragnął, chciał żeby to była ona. Ale jeśli nie.. Cóż nie umrze z rozczarowania.

Wichura

Mimo że nie była pozbawiona charyzmy jednak ugięła się pod pytaniem.
- Tak. Moje imię brzmi Wichura. Jestem córką Echo i Wichru. Kto pyta ? - odpowiedziała stanowczym tonem i uważnie się rozejrzała wokół.

Powiew · Wysłany: Wto 23:18, 01 Mar 2011 Temat postu:

Wiatr mocniej zaszumiał. Powiew uśmiechnął się i przymknął powieki. Mógłby jej się pokazać, ale przecież nie wyglądał tak całkiem jak kiedyś.. Z resztą, nie wiedział.
Słuchaj wiatru, wiatr ci odpowie wnuczko..." - szepnął a wiatr porwał jego szept.

Wichura · Wysłany: Śro 18:37, 09 Mar 2011 Temat postu:

Podskoczyła i zamarła, prawdopodobnie z ślepiami wielkości dorodnych śliwek i wywartym pyskiem. Zachłysnęła się powietrzem.
- To nie możliwe! On nie żyje! - powiedziała i zamknęła oczy. Niedostrzegalna rawie łza spłynęła po jej poliku. Ale słuchała wiatru posłuszni, bo było tym tajemniczym głosie coś takiego co było w niej samej.
- Powiew... - szepnęła.

Powiew

-Nie żyję, to prawda, lecz nie jestem bytem całkowicie martwym - odpowiedział i uśmiechnął się czego nie mogła widzieć.
-Poznałaś mnie,wnuczko... - szepnął. Tak pragnął być w tej chwili czymś materialnym.

Szept

Po raz pierwszy od kiedy znalazł się w krainie wszedł na tereny rodzimej watahy. Niepokoił się tym co powie jego siostra. Ale nie można było tego odkładać w nieskończoność. Właściwie to jej nie szukał.Obchodził tereny WZP, by sprawdzić jak wiele się zmieniło i jak jego siostra radzi sobi ejako alpha.

Wichura

Oddychała ciężko. Ktoś kto obserwowałby ją z boku, byłby zdziwiony jej zachowaniem, bo przecież obok niej nikt nie stał.A może Powiew był niewidoczny?
- Czy ty,czy ty...jesteś? - spytała. Może był jej imaginacją,może się przesłyszała? Ale wtedy kątem oka dostrzegła coś w oddali.Spojrzała w tamtym kierunku. W pierwszej chwili nie rozpoznała brata.

Powiew

Uśmiechnął się. To znaczy tak myślał, nie widział przecież siebie.
- Jestem - powiedział miękkim głosem, który otulał ją jak ciepły wiatr. Podszedł do niej o kilka kroków i otulił białym skrzydłem. Mogła to odczuć jako ciepło, krążące w ciele.
Coś odwróciło jego uwagę od Wichury. Spojrzał w kierunku wydm. gdzie pojawił się szary wilk. Obcy jednak...nie całkiem.
- Kto to? - spytał wnuczkę

Wichura

To ciepło było takie dobre, otulające, przyjemne... Zrobiła ruch jakby chciała się wtulić w swojego dziadka, jednak natrafiła tylko na więcej ciepła i opór powietrza. Jego słowa odwróciły jej uwagę i spojrzała w kierunku wydm. Po chwili dopiero rozpoznała brata.
-Szept... - mruknęła. A potem pomruk zmienił się w warkot i wyrwała się susem do przodu by dopaść brata. Nadal była zła, o wtedy.

	Forum www.wilczyzew.fora.pl Strona Główna :: Wataha Zimnych Powiewów / Zatoka Chlodnego Powiewu	Wszystkie czasy w strefie EET (Europa) Idź do strony 1, 2 Następny
Strona 1 z 2